Braziliaanse cinema:
Antônia

Bert Ernste

Maart 2007

Vrolijk, hoewel zeker niet zonder drama, is de film ‘Antônia’ (2007) van regisseur Tata Amaral. In Vila Brasilândia, de ‘periferie’ van São Pualo, zoals men daar zegt, oftewel favela, spannen vier zwarte, jonge vrouwen zich in om van hun muziek hun broodwinning te maken. Ze stoppen uit de mannelijke rapgroep, waar ze het achtergrondkoortje zijn, en richten hun eigen groep op: ‘Antiônia’. Impresario Marcelo Diamante (mooie rol) ontfermt zich over de groep, die rap, MPB (Música Popular Brasileira), pop en soul zingt in bars en op feesten van de middenklasse.

Dat lijkt goed te gaan, maar het leven van de favela met zijn armoede, geweld en machismo eist zijn tol. Een van de meiden, Preta, krijgt ruzie met medebandlid Mayah, die wat te veel heeft gebabbeld met haar echtgenoot. Ze krijgt ook ruzie met haar man en gaat haar kind alleen opvoeden. Lena stopt met zingen, omdat haar man dat niet wil. Barbarah, die kung fu beoefent, slaat de moordenaar (homohater) van de vriend van haar broer dood. De groep is grondig uit elkaar gevallen en het beginnende succes in de kiem gesmoord.

Met de nodige moeite en na de nodige verwikkelingen lukt het de meiden om de groep weer op poten te krijgen. Door de muziek is dit een film, die de zwarte kanten van het leven in de favela laat zien zonder dat het een loodzware film wordt. Uiteindelijk overheerst de spirit, die de vier jonge vrouwen ten toon spreiden, en komen ze boven de ellende uit. Mede door de muziek een aanrader, hoewel ik niet zal zeggen dat dit een klassieker is.

Index Braziliaanse cinema | Meer Brazilië | Contact