Braziliaanse cinema:
Dois Corregos | Twee Beken

Bert Ernste

Maart 2010

In Dois Corregos (Twee Beken) (1999) van Carlos Reichenbach zien we een vrouw, Ana Paula, naar een buitenhuis gaan, waar ze als jong meisje een tijd logeerde, samen met een vriendin. Ze is er heel lang niet geweest. In flash backs zien we haar die tijd herbeleven en begrijpen.

Het is de tijd van militaire dictatuur in Brazilië. Er zijn veel soldaten op straat. Er wordt gejaagd op communisten en er is een guerrilla gaande tegen het regime. Als de jonge meisjes op het buiten aankomen is daar ook een zwijgzame oom, Hermes, die zich daar schuil houdt. Hij is communist, wordt gezocht door de militairen, maar is inmiddels ook door de communistische partij uitgekotst.

Langzaam kleurt de film de personages in. Dat gebeurt in (korte) gesprekken met elkaar of in nieuwe flash backs. Zo leert de kijker langzaam aan de complexe familie en situatie kennen.

De vrouw des huizes, Tereza, is een pleegtante van het logerende nichtje. Ze vrijt met een sergeant van de militaire politie. Niet omdat van hem houdt, maar “omdat hij me wil”. Ze blijkt de dochter van de vroegere huishoudster te zijn. Die huishoudster was als een moeder en later een zus voor Hermes in diens jeugd. De huishoudster was ook degene, die de oom ontmaagde. Ze is door zijn moeder ontslagen. Die moeder was een dictator, die geen liefde had, volgens oom Hermes.

De oom piekert over zijn militante verleden, de minnares, die hij als guerrillero had, de kinderen die hij later met zijn vrouw kreeg en die hij nu niet kan bezoeken. De vriendin die meegekomen is, is dochter is van een generaal, wat status geeft in die tijd. Ze zal gaan trouwen met een luitenant. “Nog een militair.” Het nichtje is wat naïef en ziet het aan.

De film heeft alles om een geweldige, subtiele film te zijn. Goede acteurs, boeiende relaties en dat tegen de achtergrond van het generaalsregime, waardoor mensen gedwongen waren om keuzes te maken.

Toch komt dat, naar mijn bescheiden mening, niet echt uit de verf. De film boeit in de zin dat je wilt weten wat er verder met de mensen gebeurt, maar echt identificeren met de personages lukt niet goed. Ze lijken net niet helemaal natuurlijk. Het acteren heeft iets gestileerds, iets voor op het toneel. Dat is misschien maar een heel klein beetje zo, maar voor mij te veel om in de film gezogen te worden. Menigeen zal de film echter weten te waarderen.

Index Braziliaanse cinema | Meer Brazilië | Contact