Braziliaanse cinema:
Orfeu negro | Zwarte Orfeus

Bert Ernste

Januari 2008

Orfeu negro uit 1959 van regisseur Marcel Camus is een moderne versie van de Griekse tragedie Orfeus. In de film vlucht Eurídice vanuit het binnenland naar Rio de Janeiro, als ze een geheimzinnige man ziet die haar lijkt te volgen. In Rio, waar het de tijd van carnaval is, ontmoet ze Orfeu, een jongeman die haar betovert met zijn prachtige liedjes begeleid op de gitaar. Alleen al vanwege de muziek met een paar onsterfelijke nummers is deze film zeer bijzonder.

Tijdens het carnaval raken Orfeus en Eurídice elkaar kwijt en dan ziet Eurídice in de mensenmassa de man die haar volgde, verkleed als de dood. Net als in de Griekse tragedie lijkt Orfeus zijn geliefde te gaan verliezen.

Orfeu negro is onvermijdelijk als film wat gedateerd. De techniek in de filmwereld heeft zich sedertdien heel sterk ontwikkeld en dat geldt zeker ook voor de beeldtaal. In de jaren vijftig is de traditie van het theater nog erg herkenbaar in de film. De film is gebaseerd op het toneelstuk Orfeu da conçeição van Vinícius de Moraes.

Toch blijft deze film een klassieker, niet in de laatste plaats vanwege de muziek van Luís Bonfá en António Carlos Jobim: onsterfelijke nummers als Manhã de carnaval en Felicidade met zijn meeslepende melodie en de zin:

Tristeza não tem fim
Felicidade sim

(Verdriet kent geen einde
Geluk wel)

Index Braziliaanse cinema | Meer Brazilië | Contact