~ Losse notities Nederland ~
3 
* Nederland Madurodam?
2011/03 - Vanuit het
buitenland bekeken ziet het gebeuren in Nederland er vaak wat Madurodammerig uit.
De discussie over de politiemissie in Afghanistan (zie hieronder) is gewoon verwarrend. Groen Links bedong een training van achttien weken in plaats van zes en ineens gaan de nieuwsberichten over zes en acht. Nou was het al een uiterst vreemd verschijnsel dat Nederland in Kunduz een drie keer zo lange training zou gaan geven dan in de rest van het land. Zoiets van: goedgetrainde agenten in Friesland (is achttien weken genoeg?) en in de rest van Nederland rauwdouwers van agenten, die van wet en (mensen)recht geen weet hebben en nauwelijks een bon kunnen schrijven. Een Haags, papieren compromis, dat in de harde werkelijkheid van Afghanistan geen stand zou houden. Sterker, in de bureaucratie van de Noordatlantische Verdragsorganisatie (NAVO), lijkt de Haagse oplossing al niet te passen.
En toen was er een reddingsactie in Libië. Een helikopter van de Nederlandse marine zou een Nederlander en metgezel ophalen. Waarom dat nodig was, is nog steeds onduidelijk. Was de man zo belangrijk of in gevaar? Een chartermaatschappij beweerde dat Nederland gewoon een vliegtuig had kunnen huren. De actie was verder zeer knullig voorbereid. Sorry, sorry, klonk het in de tweede kamer.
Sorry, sorry, ook na de executie van een Nederlands-Iraanse vrouw in Iran, waar de Nederlandse diplomatie amateuristisch op had gereageerd. En opnieuw excuses nadat bleek dat er bij de marine veel meer corruptie en wangedrag was op hoog niveau dan de minister aan het parlement had verteld, c.q. aan de minister was verteld.
Dat is veel geklungel op een rij en het parlement laat het ondanks kritische geluiden uiteindelijk allemaal passeren. Nederland lijkt dan echt een beetje Madurodam, zeker gezien van afstand.
* Nederlandse Afghanistan missie, kan dat?
2011/01 - Met enige verbazing heb ik de discussie over de Nederlandse bijdrage aan de inspanningen in Afghanistan gevolgd. Als ik het goed begrijp wilde de NAVO dat we politieagenten gaan opleiden in zes weken. Vanwege het argument dat je in zes weken alleen maar enkele basisvaardigheden als schieten en dergelijke kunt aanleren, zeker aan analfabeten (terecht argument), gaat Nederland nu een politietraining geven van achttien weken. Daardoor is er tijd voor lesgegeven in taal en schrijfvaardigheden, mensenrechten, wetskennis en goed bestuur. Verder geeft de regering de garantie dat de door Nederland opgeleide politieagenten niet ingezet worden voor militaire acties.
Het lijkt hoogst twijfelachtig dat die laatste garantie gegeven kan worden. Niet alleen valt de politietraining onder de NAVO, een militaire organisatie, maar in de verwarrende situatie van Afghanistan lijkt zo’n garantie niet handhaafbaar.
Nog veel vreemder lijkt mij het idee dat Nederland met zijn relatief geringe bijdrage in Afghanistan een geheel eigen opzet mag kiezen voor de politietraining. Een cursus van zes of achttien weken maakt nogal een verschil. Geloven wij nu echt dat er straks alleen in de provincie Kunduz, waar de Nederlanders gaan opereren, goed opgeleide politieagenten zijn, terwijl overal elders de cursus van zes weken wordt gegeven, die de NAVO voor ogen stond?
Aanvulling februari 2011: Er zijn nog steeds niet genoeg trainers voor de Afghaanse politie gevonden (NRC) en Nederland krijgt de ruimte de training drie keer zo lang te maken? Ook de berichten uit Afghanistan lijken te bevestigen dat het gaat om Haagse afspraken, die in Afghanistan totaal onrealistisch zijn.
28 maart 2011: de Navo ziet niets in een eenzame Nederlandse aanpak tussen de rest, wat vervolgens weer wordt ontkend. Vreemd: de nieuwsberichten spreken nu van politietrainingen van acht in plaats van zes weken, maar Groen Links had toch achttien weken bedongen?
* Haagse ideeënpolitie
2011/01 - Minister Rosenthal van Buitenlandse zaken vindt dat ontwikkelingsorganisatie ICCO geen organisaties mag steunen, die oproepen tot een boycot van Israel. Hé, in een democratie mag je toch een mening hebben?
Een boycot is een bekend middel om onwillige staten in het gareel te krijgen. Israel is zo’n onwillige staat. Het lapt al zo’n veertig jaar het internationale recht en talloze resoluties van de Verenigde Naties aan zijn laars en knijpt de Palestijnen op de westoever economisch helemaal af. Geweld van de kant van Israel is vrijwel zonder uitzondering disproportioneel. Het aandringen op een boycot ligt dus voor de hand - dat is een vreedzaam (!) drukmiddel. In een democratie mag je daar toch een mening over hebben?
Blijft de vraag of een gesubsidieerde instelling een andere mening mag hebben dan de subsidiërende overheid. Ja, natuurlijk, daarvoor is het systeem van subsidies en Niet-Gouvernementele Organisaties juist in het leven geroepen. Als het zou gaan om een verlengstuk van de overheid, was dat allemaal niet nodig. Uitzondering op die regel zouden alleen oproepen tot gewelddadige acties moeten zijn.
Gevreesd moet worden dat we (populistisch) rechts hier leren kennen. De volgende stap zal wel zijn dat Den Haag de publieke omroep de wet wil voorschrijven en een einde maakt aan de redactionele onafhankelijkheid van ‘Hilversum’.
Het is een groot goed dat er een maatschappelijk middenveld bestaat, waar mensen kritisch meedenken over de samenleving en de situatie in de wereld. Treurig dat rechts dat niet ziet en afwijkende meningen uit wil roeien. In het Italië van Berlusconi zien we waar dat toe leidt. Zie ook Hoe gevaarlijk is de opkomst van PVV en collega’s?
* Lange feestdagen
2010/12 - Terug in Nederland tijdens de feestdagen, na twee jaar wonen in Portugal. Vanaf station Utrecht Centraal loop ik door Hoog Catharijne naar de stad om een Nederlandse film te gaan zien. Voor mij schuifelt de winkelende massa. Het is tussen Kerst en Nieuwjaar. Twee echtparen komen elkaar tegen. De vrouwen raken meteen verwikkeld in een geanimeerd gesprek. De mannen kijken elkaar aan. Zegt de een: “Verveel jij je eigen ook zo?”.
* Doorgeslagen terrorismebestrijding
2010/12 - Vlak voor kerst pakte de Nederlandse politie twaalf Somalische terreurverdachten op. Zes zijn er inmiddels vrij. Het begint er op te lijken dat de aanwijzingen voor een mogelijke terroristische aanslag flinterdun waren. Te begrijpen valt dat je, als je een mogelijke aanslag wilt voorkomen, niet altijd kunt wachten totdat je helemaal zeker bent van de zaak. Het lijkt er echter op dat de Algemene Inlichtingen- en Vreemdelingendienst (AIVD) de verkregen informatie niet naar waarde heeft weten te schatten.
Het deed mij denken aan de twee vermeende terroristen, die jaren geleden met zwart gemaakte skibrillen* uit een internationale trein werden gehaald bij Amsterdam Centraal. De enige aanwijzingen waren dat medereizigers hun gedrag vreemd vonden en dat ze Arabisch gekleed waren. Ze waren enkele malen richting toilet gegaan met hun bagage. Naar later bleek om te bidden.
Het is in dit soort gevallen een dilemma wanneer je moet ingrijpen, maar het komt wel erg vaak voor dat terrorismezaken op niets uitdraaien. Volgens cijfers van het Openbaar Ministerie (OM) is tussen 2004 en 2008 nog geen kwart van de aangehouden terreurverdachten ook daadwerkelijk veroordeeld voor het beramen van een aanslag: 27 van de 113. Terreurzaken leidden daarmee beduidend minder vaak tot veroordelingen dan bij strafzaken in het algemeen. Het OM begint jaarlijks circa 260.000 strafzaken. Ruim de helft komt voor de rechter. In meer dan 90 procent van de zaken volgt een veroordeling. (Bron: NRC 27 december 2010)
* Zijn die zwarte skibrillen om de verdachten te intimideren? De route van het Centraal Station naar het politiebureau in Amsterdam is bij mijn weten niet geheim.
* De overheid gaat steeds verder
2010/11 - De Nederlandse overheid wil steeds meer controle over haar burgers. Iedere keer een stapje verder, steeds meer inbreuk op de individuele vrijheid, de privacy. Op papier altijd met waarborgen omgeven, in de praktijk blijken die keer op keer niet te werken. Zie hier en hier.
Gemakzucht maakt dat we het allemaal laten gebeuren. Straks is het te laat.
* Symboolpolitiek rond
dubbel paspoort
2010/10 - Het is niet altijd een zegen dat je tegenwoordig ook vanuit het buitenland via internet op de hoogte kunt blijven van het nieuws uit Nederland. Zo bleef mij, ondanks de afstand van zo’n tienduizend kilometer, het nieuws over het dubbele paspoort van een staatssecretaris en Wilders’ ongenoegen daarover niet bespaard.
Wat maakt het in hemelsnaam uit als iemand in een globaliserende wereld meerdere nationaliteiten heeft? Denkt Wilders nu echt dat iemands loyaliteit bepaald wordt door het wel of niet hebben van een tweede paspoort? En dat de (volgens Wilders) dubieuze loyaliteit aan Nederland ineens anders wordt door het inleveren van het tweede paspoort? Hij gelooft het natuurlijk zelf niet. Allemaal symboolpolitiek, oftewel wapperende waanzin.
* Kunst in Parkhaven Utrecht
2010/10 - De wijk Parkhaven (rond de voormalige Veilinghaven) in Utrecht is mooi geworden. Zeker in vergelijking met de gribus van vervallen bedrijven, die het vroeger was.
In de haven liggen nu
historische vrachtschepen, die omgebouwd zijn naar woonboot, maar hun oorspronkelijke
karakter hebben behouden. Wel jammer dat de kademuur een soort scheiding is tussen de
gebouwen en de haven. Die muur hadden ze minstens twee keer moeten onderbreken met
trappen, zodat je niet helemaal naar het eind hoeft te lopen om bij de schepen te
komen. Het is fysiek een afstand van niets, maar psychologisch lijkt de haven door de
muur ver weg.
Sinds maandag 3 oktober 2010 staat er een groot kunstwerk bij de ingang van de haven van kunstenaar Ruud Kuijer. Op en om de genoemde kademuur staan kleinere kunstwerken. Nou ja, kunstwerken? Het afgietsel van een conservenblik en nog wat onbestemde vormen in geverfd beton (tweede foto) is natuurlijk geen kunst te noemen. Op een andere plek is zelfs een afgietsel van een patatbakje te ‘bewonderen’. Dat ze daar geld aan uit geven ...
*
Herinneringsliteratuur: Nederlands Indië / Nieuw-Guinea
2010/08 - De generatie, die de oorlog en de dekolonisatie van Nederlands Indië mee maakte, sterft nu snel uit. Sommigen schrijven aan het einde van hun leven nog hun herinneringen op aan die woelige tijden.
Zo verscheen onlangs Giovanni Hakkenberg. Mens en marinier door Jeanette Bosman en Rob Escher. Hakkenberg overleefde de slag in de Javazee (1942), was werkslaaf van de Japanners bij de aanleg van de beruchte Birma-spoorlijn en in een Japanse kolenmijn, was infiltrant in de gelederen van guerrillastrijders in Nederlands Indië en diende later op Nederlands Nieuw-Guinea, waarover ik hem ooit interviewde. Hakkenberg kreeg de Militaire Willlems-Orde, Nederlands hoogste militaire onderscheiding.
Alex Bal schreef zijn memoires onder de titel De laatste Indo. Nederlands Indië / Nieuw Guinea. Na de onafhankelijkheid van Indonesië (uitgeroepen in 1945, door Nederland erkend in na een bloedige koloniale strijd) hield Nederland vast aan de Nederlandse helft van Nieuw-Guinea. Het gezin Bal verhuisde daarheen en het boek gaat dan ook grotendeels over de tijd in die laatste Nederlandse kolonie in de Oost. (In 1962 vertrok Nederland uit Nieuw-Guinea.) Zie mijn bespreking.
Veel eerder (1991) schreef Elien Utrecht al Twee zijden van een waterscheiding. Herinneringen aan Indonesië voor en na de onafhankelijkheid. Elien Utrecht moest uiteindelijk met haar man Ernst Utrecht, politiek activist en publicist, uitwijken naar Nederland. Prachtig boek!
Zo zijn er nog veel meer. Het is mooi dat diverse mensen hun memoires op schrift stellen. Het waren woelige tijden, die nog lang niet vergeten zouden moeten worden.
Meer herinneringen aan Nederlands Nieuw-Guinea
* Verzekeringen: georganiseerde misdaad
2010/08 - Verzekeraars zijn boeven. We hebben het nu niet over de woekerpolissen, exorbitante provisies, of de koppelverkoop van verzekeringen en hypotheken. Het gaat hier over de door de verzekeraars bedachte ‘dagwaarde’, de waarde die de verzekeringnemer krijgt uitbetaald in geval van schade.
Wie al eens een auto total loss heeft gereden, kent het verschijnsel. De verzekeringsmaatschappij betaalt de dagwaarde van de auto en met dat geld gaat de gedupeerde opgewekt naar een autozaak. Daar komt hij tot de ontdekking dat hij flink wat geld tekort komt om een gelijkwaardige auto te kopen.
De dagwaarde, die hij uitgekeerd kreeg, blijkt niet de marktwaarde van de in de kreukels gereden auto te zijn. Om een gelijkwaardige auto te kopen ter vervanging van de oude, moet er een fiks bedrag worden bijgelapt. Dat scheelt al gauw een twintig procent.
Wie, zoals ik, lang met
oude mechanische spiegelreflexcamera’s heeft gefotografeerd, kent het ook. Na
twintig jaar is de dagwaarde van zo’n camera volgens de
verzekeringsmaatschappijen nul en keert de verzekering bij schade aan of verlies van de
camera niets uit, terwijl in fotowinkels dat type gebruikte camera bijvoorbeeld vijftig
Euro kost.
De dagwaarde, die verzekeringsmaatschappijen hanteren, is totaal fictief en niet gerelateerd aan enige reële (markt)waarde. Het begrip is zo ingeburgerd dat we het normaal zijn gaan vinden, maar het is georganiseerde misdaad: de verzekeringssector heeft een fictie bedacht om de klant niet volledig schadeloos te hoeven stellen. In de folders zeggen ze dat er nooit bij.
(Foto van Wikipedia.)
3