Braziliaanse cinema:
Estômago | Maag

Bert Ernste

Mei 2008

De film Estômago (2007) van regisseur Marcos Jorge vertelt het verhaal van Nonato, een Braziliaan uit het binnenland, die in São Paulo zijn geluk beproeft. Hij wordt kok in een eenvoudig restaurant, uitgebuit door de eigenaar die hem alleen kost en inwoning biedt. Maar Nonato blijkt goed te kunnen koken en het restaurant loopt ineens erg goed. Nonato leert hier ook een hoertje kennen, Iria, die valt op lekker eten en dus op Nonato.

De eigenaar van een chique restaurant ontdekt Nonato en biedt hem een echte baan aan. Zo leert Nonato de geheimen van de smaak en lekker eten kennen. Zijn droom is trouwen met Iria. We zien hoe Nonato zijn plek vindt in de stad en zijn rol als kok. Uiteindelijk is het zover en denkt Nonato te gaan trouwen met zijn geliefde. Die blijkt ondertussen — haar liefde ging immers via de maag — een affaire te hebben met de eigenaar van het restaurant waar Nonato werkt. Vanuit de keuken bespiedt Nonato zijn baas met zijn (dacht hij) aanstaande bruid.

De scènes uit het leven van Nonato als kok in São Paulo worden afgewisseld met scènes waarin hij in de gevangenis zit en daar kookt voor zijn celgenoten, die het gevangeniseten meer dan beu zijn. Via zijn kookkunsten stijgt Nonato in de hiërarchie van de gevangenen. Hij mag op een stapelbed slapen dicht bij de baas van zijn gemeenschappelijke cel. De baas slaapt uiteraard in het hoogste bed. Nonato heeft nu uitzicht op buiken en (onder)broeken en dat is een stuk beter dan (stink)voeten.

Door de afwisseling van de gevangenisscénes en van Nonato’s leven buiten de gevangenis zie je de ontknoping van de film helaas op kilometers afstand aankomen. Dat is jammer, want het gegeven dat Nonato via zijn kookkunsten zijn leven ontwikkelt en vooruit komt (tot op zekere hoogte dan), wordt soms prachtig weergegeven. Soms, want de symboliek van eten en genot wordt hier en daar nogal dik en daarmee grof neergezet. Bijvoorbeeld tijdens een vrijscène van Nonato met Iria, die tijdens het vrijen nog eet en dat ook nog eens tamelijk ordinair.

Dat gezegd zijnde: de acteurs zijn uitstekend. Je krijgt vanzelf zin in lekker eten (met name in Gorgonzola). Je krijgt ook veel sympathie voor de eenvoudige jongen van het platteland, die het in de stad (en in de gevangenis) maakt met zijn kookkunsten.

Het verhaal is echter dun en zoals gezegd uiterst voorspelbaar, waardoor de film uiteindelijk toch teleur stelt. Ik begrijp dan ook niet zo goed waarom de film het zo goed deed bij het publiek op het filmfestival van Rotterdam begin 2008 (tweede plaats bij de publieksprijs). Te zien op het Latijns Amerikaans Film Festival LAFF 2009

Index Braziliaanse cinema | Meer Brazilië | Contact