Braziliaanse cinema:
Tapete vermelho | Rode loper

Bert Ernste

Maart 2008

Tapete vermelho (Rode loper) (2005) van regiseeur Luiz Alberto Pereira is een tragikomische film, die misschien wat achtergrondkennis vraagt. Rond het midden van vorige was Amácio Mazzaropi de Charlie Chaplin van Brazilië. Mazzaropi vertolkte een typisch ‘boertje van buiten’ in een groot aantal komische en zeer populaire films. Je zou kunnen zeggen dat hij het stereotype van de caipira (om het Braziliaanse woord voor ‘boertje van buiten’ te gebruiken) uit het binnenland van de deelstaat São Paulo heeft bepaald.

Tapete vermelho vertelt het verhaal van Quinzinho (gespeeld door Matheus Nachtergaele), die een klein boerderijtje ver van de stad heeft. Als zijn enige zoon tien wordt wil hj hem meenemen naar de stad om een film van Mazzaropi te zien, idoorl uit Quinzinhos jeugd. Hij heeft ooit aan zijn vader beloofd dat hij met zijn zoon naar een film van Mazzaropi zou gaan.

Zo gaan vader, moeder Zulmira en zoontje op stap met hun ezel Policarpo. Het vinden van een bioscoop, die een film van Mazzaropi vertoont valt nog niet mee. De eerste bioscoop waar ze heengaan is inmiddels een winkel met huishoudelijke apparaten geworden. Een andere een parkeerterrein. Een derde bioscoop is inmiddels een evangelische kerk.

De reis is zwaar, ook omdat onze ‘binnenlanders’ met grote ogen de stadse wereld bekijken. Ze slapen in een muziektent, leren de prijzen van eten in een restaurant kennen en ga zo maar door. Matheus Nachtergaele doet daarbij zijn uiterste best om de door Mazzaropi neergezette caipira te benaderen.

Echt vervelend wordt de reis als een gladde jongen er met de ezel vandoor gaat na de familie naar een kampement van de beweging van landloze boeren te hebben gebracht met de belofte dat ze daar film draaien. Uiteraard is dat geen film van Mazzaropi, maar een propagandafilm van de beweging. De politie doet een inval in het kampement, er wordt geschoten en, Quinzinho belandt in de cel en raakt ook nog eens zijn zoon kwijt. Het enige goede nieuws is dat Quinzinho in de evangelische kerk een stel filmblikken heeft gevonden met daarin een film van Mazzaropi. Hij mag ze meenemen, want ze liggen de evangelisten maar in de weg.

Na wanhopig zoeken vinden Quinzinho en Zulmira hun zoon terug, die inmiddels op straat leeft in São Paulo stad. Nu nog de film van Mazzaropi zien. Quinzinho vraagt een bioscoopmanager om de film te draaien, maar die heeft daar natuurlijk geen zin in kijkt neer op de ‘boertjes van buiten’. Quinzinho heeft echter wat geleerd van de film van de beweging van landloze boeren en hij ketent zich vast aan de bioscoop en eist de eigenaar te spreken en dat die de film vertoont, uiteraard compleet met rode loper.

Kortom, Tapete vermelho is een leuke (tragi)komedie. Tragisch vanwege de droom van de eenvoudige Quintinho, die niet past in de moderne samenleving. Komisch door de lichte toon en de typering van stad en platteland. De film schetst een wat al te mooi beeld van het simpele leven op het platteland. Het valt niet mee om stereotypen te vermijden, als je de film baseert op de het type van de Charlie Chaplin van Brazilië. Desondanks een leuke, kleurrijke film. Aanbevolen!

Index Braziliaanse cinema | Meer Brazilië | Contact