~ Losse notities wereld ~
1 
Stereotypen: de Arabier 2
2013/11 - Een bericht over een Amerikaanse high school met een norse Arabier als logo trok mijn aandacht:
“De mascotte van Coachella Valley High is een stereotype Arabier met één gefronsde stevige wenkbrauw boven beide boze ogen, een flinke haakneus, een zwarte baard en een krullende snor. Op de muren van het schoolgebouw prijken schilderingen van stoere Arabische mannen en schaarsgeklede oosterse vrouwen, zwevend op tapijten. De Arabier verdedigt al tientallen jaren de eer van Coachella Valley High, maar daar komt mogelijk verandering in. Amerikaanse Arabieren verenigd in de American-Arab Anti-Discrimination Committee (ADC) ervaren de mascotte als een beledigende stereotypering.”
zo schrijft De Volkskrant.
Het bericht deed mij meteen denken aan een keten van Arabisch fast food in Brazilië, Habib’s, die het logo hierboven hebben. Ik schreef er al eens over.
Stereotypen bestrijden is goed (al slaat het soms door in een soort fundamentalisme), maar misschien moeten de actievoerders niet een lokale high school als doel nemen, maar de veel wijder opererende fast-foodketen.
In Brazilië, waar veel Brazilianen van Arabische afkomst wonen, heb ik nooit iets gehoord van protesten tegen het logo van Habib’s. Dat zal toch niet alleen maar zijn, omdat de Arabier van Habib’s niet nors kijkt.
* Amerikanen en hun wapens: ziende blind
2012/12 - Na elke tragedie zoals die in Newtown, Connecticut, waar schoolkinderen onder vuur werden genomen, is er in de Verenigde Staten weer discussie over de wapenwetten daar. Tot nu altijd zonder resultaat.
Het tweede amendement van de grondwet zou Amerikanen het fundamentele recht geven om wapens te dragen. Dat tweede amendement was evenwel voor georganiseerde militia’s in een tijd dat er onvoldoende reguliere ordebewakers waren. Lange tijd erkende het hooggerechtshof dat ook, maar inmiddels is dat gerechtshof zwaar gepolitiseerd.
De voorstanders van vrij wapenbezit zijn ziende blind voor de overduidelijke statistiek. De link tussen het grote aantal vuurwapens in privéhanden en het hoge aantal doden als gevolg van die wapens wordt eenvoudig ontkend. Dat soort blindheid voor de feiten lijkt voort te komen uit een soort religieus fundamentalisme.
De meeste Amerikaanse politici zijn te benauwd om het voortouw te nemen en de wapenwetten aan te passen. Liever nog meer onschuldige kinderen dood door wapens in handen van burgers dan riskeren dat je niet herkozen wordt.
Ook president Obama durfde tot nu toe niets aan de wapenwetten in de Verenigde Staten te doen. Zijn recente toespraak was niet concreet, maar lijkt een koersverandering in te houden.
Vele jaren terug toen ik in militaire dienst was en mijn wapen kreeg uitgereikt, ging er een trilling door mijn lijf. Ik voelde de macht die een vuurwapen geeft. Daar kun je niet voorzichtig genoeg mee zijn.
* Rekenliniaal (Nostalgie: oude techniek 9)
2012/10 - Toen ik naar de middelbare school ging waren er nog geen draagbare rekenmachientjes. We rekenden nog alles uit op papier. De natuurkundeleraar liet ons kennis maken met de rekenliniaal. Een fascinerend ding.
Een rekenliniaal heeft verschillende rijen getallen, een schuivend middenstuk en een schuivend doorzichtig stuk, met daarop een scherpe lijn. Een combinatie van schuiven van middenstuk en lijnstuk en het kiezen van de juiste getallenrijen maakt het mogelijk vele en complexe berekeningen snel uit te voeren.
Als ik mij goed herinner waren er drie in onze klas, mijzelf inbegrepen, die zo’n liniaal aanschaften en daar gewichtig hun berekeningen mee maakten. Echt nodig was een rekenliniaal voor ons werk natuurlijk niet, maar het voelde wel stoer zo’n ding.
Ook zonder elektronica kun je ingewikkelde berekeningen doen en dat met zo’n ogenschijnlijk simpel voorwerp: een liniaal met cijferrijen en twee schuivende delen. Geen batterijen nodig.
* Muziek luisteren: Anthony’s Putsch
2012/07 - Als ik (muziek)videoclips zie, dan vind ik het beeld meestal veel te druk en te overheersend. De beelden overspoelen als het ware de muziek met een lawine van beweging en veel, snelle beeldwisselingen. Al zijn sommige clips als film natuurlijk fantastisch gemaakt.
Deze clip van Anthony’s Putsch doet dat heel anders. Het beeld gaat juist over luisteren. Het oog heeft wat te bekijken, maar het accent blijft op de muziek liggen. Hulde! Leuke muziek trouwens.
* Staking openbaar vervoer (Verbazing)
2012/04 - In Brussel gaat het openbaar vervoer dagen plat, omdat bij een verkeersruzie een medewerker van vervoerbedrijf MIVB is geslagen en overleden.
Vanwaar toch de pavlovreactie dat je dan het werk moet neerleggen? Dat de gebeurtenis schokkend is, lijdt geen twijfel, maar waarom laten de medewerkers van het openbaar vervoer (niet alleen in België) bij dit soort gebeurtenissen gewone mensen, die tram/trein/bus nodig hebben, in de steek?
Waarom hebben we niet meer de onverzettelijke houding, de trots van: we laten ons niet kisten door een idioot en gaan door met ons maatschappelijk zo belangrijke werk? Met een rouwband om, met een minuut stilte, prima, maar laat juist zien dat je niet klein te krijgen bent.
* Stempel (Nostalgie: oude techniek 8)
2012/03 - Ik heb altijd wat gehad met stempels. U weet wel: een vroeger meestal houten handvat met daaraan een blokje waarop een rubbertje gelijmd zat met reliëf. Dat zet je op een in inkt gedrenkt stempelkussen en als je dan het stempel op papier drukt, heb je een afbeelding.
Waarom ik stempels altijd interessant heb gevonden weet ik niet. Zou het zijn, omdat ik op de lagere school bij een foutloze oefening een stempel in mijn schrift kreeg? Of was het omdat je ze door officiële instanties veel zag gebruiken, bijvoorbeeld op het gemeentehuis, of het postkantoor? Boem! Meestal was de bons van het stempel op het papier een teken dat een en ander afgerond en bekrachtigd was.
Voor mijn tiende verjaardag vroeg en kreeg ik een datumstempel. Dat vond ik interessant: dat je alle data (nou ja, voor zover er jaren op je stempel zaten) kon stempelen, simpelweg door de dag, de maand en het jaar door te draaien.
Nou had ik zo’n stempel, maar er was natuurlijk weinig te stempelen. Dus zette ik de datum van mijn verjaardag wel tien keer in het boek, dat ik op diezelfde dag kreeg. Een stempel is tenslotte om te stempelen.
(Op de foto het stempel van het Commando Korps Mariniers in Nederlands Nieuw-Guinea, dat tot 1962 een Nederlandse kolonie was.)
* The Beatles forever!
2012/02 - De twaalfjarige Braziliaanse João is op bezoek. Hij heeft een
modern mobieltje en vertelt trots dat hij daar muziek op heeft van The Beatles.
Meteen speelt hij het eerste nummer: Girl. Daarna volgen I’m
a loser, A hard day’s night, Yellow submarine en zo nog
een paar.
Geconcentreerd zingt João mee. Het geluid staat wat hard en is wat blikkerig, maar dat deert niet. The Beatles zijn veertig, vijftig jaar na dato helemaal ‘in’ bij João en vriendjes, ‘cult’ zelfs.
Ik was nog niet aan het luisteren naar platen begonnen (net te jong), toen ik voor het eerst hoorde van The Beatles, een band met lang haar (schande!), die “yeah, yeah, yeah” zong (dubbel schande!, dat was geen muziek, zo zei de generatie van mijn ouders).
Een jaartje of zo daarna was ik op een feestje van klasgenoten. We waren
allemaal buitengewoon opgewonden, want er zou iemand komen die de
nieuwe LP van de Beatles al had:
Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Is ze er al, is
ze er al? Toen kwam het moment dat de plaat op de draaitafel werd gelegd.
Waauw!
Foto: Braziliaanse versie van de plaat A hard day’s night
* Blikopener (Nostalgie: oude techniek 7)
2012/01 - Begin jaren ’60 van vorige eeuw woonde ik in
Nederlands Nieuw-Guinea. Het was er warm, heel warm. Onze laatste kolonie
in de Oost lag tenslotte in de Tropen. De frisdrank was aan zijn opmars door de
wereld begonnen en als we op de tennisclub of de marineclub waren, kregen we wel
eens een blikje Coca Cola of iets dergelijks.
Die blikjes hadden nog geen lipje, waarmee je ze open kon trekken. Je had een
blikopener nodig van het type van de foto. Waarschijnlijk was die in Nieuw-Guinea
van Coca Cola, maar deze foto laat duidelijk de werking zien. Met een lipje van
de opener aan de rand van het blik geklemd drukte je een driehoekig gat in de
bovenkant. Tegenover dat gat maakte je nog een gat of gaatje om bij het drinken
lucht in het blikje te laten, zodat de cola niet schoksgewijs uit het blik kwam
en je gezicht overspoelde. Met de andere kant van de opener kon je een flesje
open maken.
Als kind vond ik het wat interessant om een blikje uit de grote koelkist te mogen pakken. Of ik al genoeg kracht had om zo’n gat te maken, kan ik mij niet meer herinneren. Grappig dat zo’n onnozele blikopener zo veel herinneringen meebrengt. Het gevoel van tropische warmte en de kinderlijke sensatie van de luxe van een koud blikje fris krijgen (nu al te gewoon) komen na al die jaren weer helemaal terug.
* Trouw aan eigen keuken
2011/11 - In de eerste helft van de jaren ’80 van vorige eeuw opende in Lissabon de eerste MacDonalds. Althans, dat vertelt mijn geheugen mij, maar volgens bronnen op internet opende de eerste MacDonalds in Portugal pas in 1991 in Cascais. Wellicht was het een andere hamburgerketen, Max Burger, Burger King, of Wimpy. Of was er een mislukt experiment van MacDonalds dat uit de annalen is verdwenen?
Het was in ieder geval groot nieuws in het Portugal van toen, dat nog niet was toegetreden tot de Europese Gemeenschap (nu Europese Unie). Het eerste fast food restaurant van het land!
Welke keten het ook was, ik zat in die tijd eens in een simpel Portugees restaurantje te eten en daar kwam ook het personeel van de hamburgertent binnen met hun uniform nog aan. Blijkbaar vonden ze de traditionele Portugese keuken lekkerder. Gelijk hadden en hebben ze.
* Nieuwe oorlogsdreiging Midden-Oosten
2011/11 - De spanning rond Iran stijgt. Een deel van de internationale gemeenschap (lees: de Verenigde Staten en vooral Israel) meent dat militair ingrijpen nodig is, omdat Iran bijna klaar is met een nucleair wapen. Dat is hoogst vreemd. Israel heeft sinds jaar en dag atoomwapens tegen het non-proliferatieakkoord in. Daar is nooit actie tegen ondernomen. Waarom nu wel optreden?
Volgens sommigen is dat omdat Israel een fatsoenlijk land is en Iran niet. Israel is inmiddels echter een schurkenstaat, die al meer dan veertig jaar resoluties van de Verenigde Naties aan zijn laars lapt, de Palestijnen gegijzeld houdt, disproportioneel reageert op aanslagen van de Palestijnen en ga zo maar door.
Dat Iran zich bewapent met zo’n buur is eigenlijk wel te begrijpen. Iran wordt afgeschilderd als de grote boosdoener in het Midden-Oosten. Daar zal veel van waar zijn, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat we ook te maken hebben met sterk gekleurde informatie. Op de recente beschuldigingen van terrorisme tegen Iran is in ieder geval veel af te dingen.
Het lijkt erop alsof we via de media worden klaar gestoomd voor een nieuw militair avontuur in het Midden Oosten, opnieuw op wankele gronden. Hier een overzicht van mogelijke Iraanse dreigingen met als conclusie: die vallen wel mee en bombarderen helpt niet. Vijf redenen om Iran niet aan te vallen. Ook de moeite waard is dit artikel.
1